efem 27 yıllık hayatımın en tembel dönemlerini yaşıyorum sanırım... tabiri caizse postu yaydım yatıorum... ve bu durum hiç hoşuma gitmiyor. sabahları uyanayım diye arayan annemi bile azarlar duruma geldim... sabahları zaten normal şartlarda gergin olurum ben... hemen her sabah arayıp gelmiyormusun diye soran annem bu sabah telefonu açar açmaz "sen hala uyuyomusun, sağlığın bozulacak uyu uyu... kaaaaaaaaaaalkkk" diye bağırınca... ona kabus gibi üzerime çöktüğünü, sabahları uyanmam için yaptığı baskılardan evden ayrıldığım halde kurtulamadığımı söledim.... pişman değilim... bi kısmı doğru çünkü :D
annem, ben evdeykende şu sabah uyandırma ayarını tutturamazdı. ya sabahın kör karanlığında başıma dikilir "kalk artık hadi kahvaltı yapıyoruz" der. ya da hiç uyandırmaz saate bir bakarım ki öğlene dayanmış :S
zaten haftanın 5 günü, hava aydınlanmadan uyanan ben, neden haftasonu da aynı saatte uyandırılmaya çalışıyorum aklım ermezdi... bunu anneme söyleyincede hiç uyandırmazdı günün yarısı giderdi... yani tek istediğim saat 10 gibi falan uyanmak oysa... :S ahh anne ahhhh...
neyse efendim evlendim kurtulamadım... ama hayatımda da hiç bu kadar bunalmadım.. iş hayatı evlilikle beraber devre arası verince. evde tüm gün yapayalnız ne yapacağımı bilemediğimden ne kadar geç uyansam kar diye düşünerekten saatleri yatakta geçiriyorum... en azından evde yalnız geçireceğim zamanı yarıya indirmiş oluyorum... ama artık yeter... çok bunaldım çok.. yapılacak herşeyi bile yapsam maksimum 1 saat sürmesinden çok bunaldım... bütün gün oje sürüp silip başka renkler sürüp zaman geçirmeye çalışıyorum... kendimi oyalayacak bişi bulamıyorum bir türlü... artık çalışma zamanı geldi anlıyorum...
kendime bool şans diliyorum :S
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder